Η περσόνα είναι το σύνολο των επιλεγμένων από εμάς προβολών στον κόσμο, με κριτήρια  συνειδητά ή μη,  βαθιά ριζωμένα μέσα μας, ως ιδέες, κανόνες ή πιστεύω. Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν ταυτιστεί σε τέτοιο βαθμό με αυτήν την "στημένη" εικόνα τους, οδηγώντας την αληθινή ταυτότητά τους να θαφτεί στο ασυνείδητο ως κάτι μη αποδεκτό, είτε από φόβο απόρριψης απ' τους άλλους, είτε από την δική του λανθασμένη κρίση ότι απλά... έτσι έχουν τα πράγματα. Ο αληθινός εαυτός μας δεν είναι καν το πρόσωπο που νομίζουμε ότι είμαστε όταν βρισκόμαστε μόνοι μας. Είναι πολλά παραπάνω και γι'αυτό το λόγο όσο και να το έχουμε αναγκάσει να κρυφτεί απ'την πραγματικότητα, η ανάγκη για ένωση μαζί του είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ψυχής.

 Πόσο κοντά στη πραγματικότητα όμως βρίσκονται τα χαρακτηριστικά της και τι ήταν αυτό που σχημάτισε την περσόνα και καθόρισε το σύνολο του εμφανή μας "χαρακτήρα";

Γινόμαστε αυτό που νομίζαμε οι άνθρωποι τους οποίους θέλαμε να ικανοποιήσουμε ως παιδιά, ήθελαν ή "ορίζανε" ότι ήμασταν, αποδεχόντας το ως κάτι φυσιολογικό (όπως και ό,τι άλλο μαθαίναμε καθημερινά), απόλυτο και πολλές φορές απαράλλαχτο. Μπροστά στα αθώα, παιδικά μάτια ακόμη και η παρουσία του γονέα φαντάζει θεϊκή και φυσικά προσαρμοζόμαστε σε οποιοδήποτε μηχανισμό μας υποδεικνύει ο ίδιος, ή τα κοινωνικά στάνταρ στα οποία όλοι, συμπεριλαμβανόμενου και του γονέα υπόκεινται.

 Αυτοί ο μηχανισμοί, οι τρόποι λειτουργίας που δεν μας είναι ωφέλιμοι επί της ουσίας, μπορεί να είναι από κάτι πολύ κοινότυπο, όπως το να πράττουμε με γνώμονα ή κίνητρο την γνώμη των άλλων, έως και επακόλουθα συμπλεγμάτων(κόμπλεξ) και κοινωνικών δυσπροσαρμογών ή θέματα αυτοπεποίθησης, αυτοσεβασμού και αυτονομίας.

 Η περσόνα σχηματίζεται χωρίς συναίσθηση αρχικά, και πριν μπει κάτω από τον πλήρη έλεγχο του συνόλου των προβληματικών, δυσλειτουργικών μηχανισμών που μπλοκάρουν την συνειδητικότητα της ύπαρξής μας και την αρμονία της , έρχεται σε αλληπίδραση με το ασυνείδητο, το οποίο ανατέλλει μέσα από τις εμπειρίες μας και το συλλογικό ασυνείδητο, κάτι που ο Carl Jung περιέγραψε ως ένα όμοιο μα εξελίσσιμο ασυνείδητο νου που χαρακτηρίζει όλη την ανθρωπότητα ανά την ιστορία της, μια κληρονομίσιμη γνώση αρχέτυπων και εικόνων.

Αρνητικές, ενστικτώδης ωθήσεις όπως κριτική, μνησικακία, εκδίκηση, οργή, χειραγωγικότητα, κτητικότητα, μίσος, ζήλεια, ανταγωνιστικότητα εισβάλλουν στο πεδίο του ελέγχου της συνειδητής σκέψης, πολλάκις με μια αίσθηση δικαίωσης εαυτού ή αντικειμενικότητας. Παρ'όλα αυτά, αν τις αντικρύσουμε άοπλες, γυμνές  μέσα μας,  η προοπτική  διαφέρει κατά πολύ. Για να έχουμε πλήρη και πραγματική αντίληψη πάνω σε κάθε σκέψη μας, κάθε συμπεριφορά, για να δούμε ποιες από τις καθημερινές μας λειτουργίες είναι αληθινές επιλογές μας και ποιες θα διεφέραν αν δεν είχαν υιοθετηθεί από το συγκεκριμένο περιβάλλον που μεγαλώσαμε και αν δεν μας είχαν στιγματίσει κάποια φαινομενικά ασήμαντα περιστατικά, για να διαχωρίσουμε τη μάσκα από το πραγματικό μας πρόσωπο πρέπει να παραμερίσουμε φόβους που ίσως να μην μας είναι καν γνωστοί συνειδητά και να τολμήσουμε να παραδεχτούμε το ποιοι είμαστε, πέρνοντας ευθύνη για το ποιοι νομίζαμε ότι ήμασταν.

 Ο δρόμος μας προς αυτήν την ψυχική κατάσταση ολοκλήρωσης της έννοιας του "είμαι" χαράζεται με αυτογνωσία και  ειλικρινή παρατήρηση του τι κάνουμε και τι λέμε, τι εννοούμε και τι όχι, σε ποιες εξεγέρσεις ή εσωτερικούς αποθαρρυντικούς διαλόγους του "εγώ" φέρεται να μην έχουμε το τιμόνι και ποια είναι η πεποίθηση που τις καθοδηγεί; Ποια είναι η πραγμαγική μορφή της γνώμης που θα είχαμε για τον εαυτό μας και για ο,τιδήποτε μας περιτριγυρίζει, αν ξεχνούσαμε ό,τι ήδη ξέρουμε , μαζί με τα κοινωνικά πρότυπα και την ορολογία τους;