Επιμένοντας σε βλαβερά για την ψυχική μας υγεία μοτίβα

Τι κάνεις όταν ξέρεις ότι κάτι είναι κακό για εσένα αλλά "δεν μπορείς" να το ξεπεράσεις; Ποιά η λογική στο να πληγώνει κάποιος τον εαυτό του, πολλές φορές σε υπερθετικό βαθμό, σωματικά, ψυχικά, κοινωνικά ή να μειώνει την αξία του σε σχέση με κάποιων άλλων, ζώντας παγιδευμένος σε καταστάσεις, τις οποίες ο ίδιος δημιουργεί ή απλά ανέχεται;

 Συνηθισμένα ψυχοφθόρα μοτίβα πόνου, κατάθλιψης, ανασφάλειας, εξαρτήσεων, προσκολλήσεων ή ενοχών μοιάζουν αναπόσπαστα στοιχεία της ύπαρξής μας. Καθώς όλα στη ζωή αποτελούν μάθημα, τα αρνητικά μοτίβα βρίσκονται εκεί για να μας διδάξουν, και θα βρίσκονται εκεί μέχρις ώτου το μάθημα γίνει αντιληπτό σε βάθος. Από την υπομονή, την αγάπη στον εαυτό ή τη δομή του, τον υγιή χειρισμό των συναισθημάτων, της απόρριψης, μέχρι και την άρση ευθύνης των πράξεών μας, τα μαθήματα ποικίλλουν και είναι ξεχωριστά για τον καθένα. Είναι ειρωνικό μεν, κάποιον που υποφέρει  να τον παρηγορείς με τη σκέψη ότι μαθαίνει υπομονή ή πως να χειρίζεται τον πόνο, η αλήθεια όμως είναι ότι όλα γίνονται για κάποιον λόγο, τον οποίο τις περισσότερες φορές δεν είμαστε ικανοί ή έτοιμοι να γνωρίζουμε. Τίποτα δεν συμβαίνει σε εμάς, αλλά για εμάς.

 Οι καταστάσεις αυτές όπου βρίσκουμε τον εαυτό μας κατ' επανάληψη σε δύσκολη θέση, είναι ο φαύλος κύκλος που πρέπει να σπάσει, το αρνητικό μοτίβο που πρέπει να μετατραπεί σε θετικό. Με απλά λόγια αντί να επιμένουμε σε ένα καταδικασμένο τρόπο ζωής, με άσχημες αναμήσεις που επανέρχονται και επιφέρουν ανυπόφορες σκέψεις και συναισθήματα, μπορούμε να τα απελευθερώσουμε και να πάμε παρακάτω, με οδηγό την πίστη, την αγάπη και την συγχώρεση εκ των έσω, και προς αυτό.

 Με λίγα λόγια να αγαπήσουμε τον εαυτό μας. Μα ποιος είναι αυτός; Δεν θα έπρεπε να περνάει ως αυτονόητο το γεγονός ότι ταυτιζόμαστε με τις σκέψεις που μας υποβιβάζουν και ότι αυτές στέκουν νοητικά, ειδικά σε χρόνο συναισθηματικής φόρτισης.

   Ένα μοτίβο εξάρτησης, αδυναμίας ή φόβου που σπάει, εξελίσσει εύλογα χαρίσματα, όπως ψυχικό σθένος, δύναμη θέλησης, αυτοσεβασμό, κατανόηση και υπομονή, τα οποία όμως και προαπαιτούνται για την διάλυσή του.

 Το να τ' αντιληφθούμε, είναι το πρώτο βήμα. Η επίγνωση του τι μας συμβαίνει και τι προσπαθεί να μας μάθει η κάθε συγκυρία και η αντίστοιχη αντίδρασή μας πάνω της.

 Το να τα δεχτούμε και να τα κατανοήσουμε, όμως, θα μας οδηγήσει στο να γίνουμε αυτοί που θέλουμε πραγματικά να είμαστε και να το αγαπήσουμε, αφήνοντας όχι θαμμένα τα σκοτεινά μας κομμάτια, αλλά θεραπευμένα με την αρχή να είναι η συγχώρεση εαυτού και η αντίληψη του τι μας συμβαίνει από μια νέα προοπτική, χωρίς κριτικές ή διαχωρισμούς, μα με στόχο το καλύτερο, με το καλύτερο τρόπο για εμάς. Κι αυτό όχι με εγωκεντρισμό ή ναρκισσισμό, διότι τότε θα σήμαινε ότι δεν έχουμε θεραπεύσει όλα τ' αρνητικά μας μοτίβα, γιατί απλά δε τα βλέπουμε. Ανεβάζοντας όμως τον πύχη της αυτογνωσίας και παραμένοντας με πίστη και θετικότητα στο όραμα που ίσως έχουμε για τον μέλλον μας, ελκύουμε ευχάριστες και ανυψωτικές καταστάσεις, μιας και το πως νιώθουμε, και κατά προτεραιότητα το πως νιώθουμε για εμάς τους ίδιους, ανοίγει νέες προοπτικές που απλά σε διαφορετική περίπτωση, δεν θα ήταν εμφανείς.